Een Jaar Karpervissen Vanaf de Ultieme Karperboot ~ Deel 2

In het eerste deel van dit tweeluik zagen we hoe Peter van der Star zijn droom verwezenlijkte en de grote Nederlandse wateren ging bevissen vanuit zijn bazenboot. Al meerdere fraaie karpers trok hij reeds over het netkoord maar hij kon niet bevroedden dat het beste nog moest komen… Een kers (of kersen) op de taart is altijd welkom, toch?

We pakken het verhaal weer op aan het begin van het najaar, toch het seizoen waar iedereen naar uit kijkt. De bladeren vallen van de bomen en er steekt een frisse wind op! De omstandigheden lijken gunstig en ieder gaat vol goede moed richting de waterkant. Dit zijn de maanden dat het moet gaan gebeuren.

Nauwlettend houd ik de watertemperatuur in de gaten. Ik vis op een relatief ondiep water en met een aantal koude dagen/ nachten kan de watertemperatuur in rap tempo dalen! De stekken worden wekelijks voorzien van aas. Doordat ik 3 stekken bevis heeft iedere stek om de week een week rust. Zo probeer de stek niet te over vissen dat lijkt goed te werken dit jaar. Soms heb ik na enkele minuten al een aanbeet dat betekend dat de vis gretig en vol vertrouwen aast op mijn stekken. Met het najaar voor de deur zetten we deze tactiek voort!

Op jacht naar een najaarsstek

Begin oktober lees ik 12 graden af op het thermometertje! Dit is een prima watertemperatuur om goed door te voeren. Ik besluit om eens een rondje te varen door het gebied dat door iedere vissers gemeden wordt omdat volgens velen “de vis daar alleen tijdens de paai aanwezig is”. Er staat een kleine 70 centimeter water en mijn gevoel zegt dat dit niet de plek is waar ik moet wezen. Toch vaar ik eigenwijs door en terwijl mijn motor door de modder pruttelt zie ik in de verte iets dat ik nooit had verwacht: een vis schiet er in rap tempo vandoor. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik vraag mezelf af “heb ik de vis gevonden is of deze vis een toevalstreffer?”

Rustig vaar ik het gebied in waar de vis zich toonde; een plasje dat in verbinding staat met het grote water. Als ik daar eenmaal de rust aan het verstoren ben kan ik m’n ogen niet geloven! Uit alle hoeken schieten vissen weg en ik heb het gevoel dat ik een pot goud heb gevonden! Snel stap ik mijn kajuit binnen om een prikstok te pakken. Voorzichtig begin ik langs de kantjes te prikken opzoek naar dat kleine stukje harde bodem waar ik een rig optimaal kan presenteren. Ik vind 2 kleine harde plaatjes en een plekje tussen de afstervende bladeren. Vooral de laatste spot ligt erg strategisch en ik spreek mezelf moed in dat deze hengels weleens een aantal prachtige vissen zou kunnen opleveren de komende weken.

Nu ik mijn stek heb bepaald plan ik het aankomend weekend direct een nacht in op deze kersverse voerstek, ook al heb ik slechts eenmaal wat boilies kunnen strooien op de hotspots. Tenminste, hotspots… Dat hoop ik, maar met de aanwezige vis moet het goed komen. Het is vrijdagmiddag als ik na een drukke werkweek de boot in stap een scherpe frisse wind raast door het riet heen.

De eerste sessie

Het is echt najaar, het riet is bruin en de bladeren drijven op het water. Langzaamaan manoeuvreer ik me tussen de rietkragen door naar het prachtige plasje. Aangekomen op mijn nieuwe playground drop ik de rigs uiterst secuur op de aangevoerde stekjes. Lang blijft het stil deze nacht tot ik tegen de ochtend een geweldige aanbeet krijg op de hengel die ik tussen het afstervende lelieveld had gedropt.

Snel spring ik in de boot om de vis tussen het plantenresten vandaan te halen. Het wordt een spannende dril waarbij de karper zich tot 2 keer toe zwemt vast zwemt. Wonder boven wonder weet ik hem (of haar) beide keren los te krijgen. De vis draait af naar het midden van het plasje en op dat moment zakt mijn hartslag weer. Hier bevinden zich geen obstakels waardoor ik deze vechtersbaas in alle rust afdrillen! De vis geeft zich midden op het plasje gewonnen en ik kan rustig het net onder de vis schuiven. Een last valt van m’n schouders: er ligt een geweldige vis in het net en deze bak blijkt een bekende te zijn van de locals! Terug bij de boot wordt hij gewogen en even in de sling gedaan om over 2 uurtjes, bij het eerste ochtendlicht, op de foto te gaan!

Back for more

In de week die volgt zie ik het kwik, mede door de eerste nachtvorsten, in rap tempo dalen. Te snel eigenlijk want de watertemperatuur blijft steken op een schamele 6 graden! Dat het moeilijk gaat worden dat mag duidelijk zijn. Ik schroef de hoeveelheden voer ver terug: van 2 kilo per keer tot een paar schrale handjes die het nu moeten gaan doen. Het eerstvolgende weekend verloopt voor mij visloos en blank ik maar liefst twee nachten op rij. Ik baal ervan maar blijf positief aangezien de temperaturen de komende week op gaan lopen.

Het is dinsdag als ik de thermometer uit het water trek en zie dat het 1,7 graden warmer is ten opzichte van het voorgaande weekend. Dat ik hiervan moet profiteren moge duidelijk zijn. Ik besluit om woensdag een nachtje te proberen. De stekjes zijn lichtjes aangevoerd om het morgen af te romen. Dat is het plan! Woensdag 7 uur ‘s avonds het is donker en het regent als ik naar de secuur aangevoerde stek vaar!

Vol vertrouwen en in rap tempo leg ik de boot op de juiste stek! In de kajuit is het warm en droog dus daar prepareer ik de rigs. Even later vaar ik met de valstrikken in het rubberen bijbootje richting de hotspots om ze met liefde te positioneren.

In de kajuit trek ik m’n natte jas uit en op het moment dat ik deze op hang (om te drogen) De rigs liggen op scherp en als ik m’n natte jas over de stoel in de boot heen gooi scheeuwt de sounderbox. In m’n trui jump ik naar de hengel om de vis te overmeesteren. En dat lukt zowaar (en gelukkig) al vrij snel en er rolt een mooie donkere spiegel over het netkoord! De vis wordt gezakt om vervolgens de hengel snel in positie terug te brengen. Als ik zo’n 80 meter bij de boot vandaan ben hoor ik in de verte een pieper los gaan. Ik draai me om en zie de lampjes knipperen. “Nee hè… precies als ik hier zit.” Ik blijf kalm en besluit om de rig netjes te droppen en dan in rap tempo terug te varen.

Aangekomen bij de boot haast ik me naar de krom getrokken hengel. Wat een opluchting: de vis hangt er nog aan! In rustig tempo dril ik de vis richting de boot waarna ik ook deze rakker kan netten. Wat een geweldige start van wat een fantastische nacht zou gaan worden waarin nóg 3 aanbeten volgen.

Last minute fish…

’s Morgens, als ik rustig aan m’n koffie zit bemerk ik een smile op mijn gezicht die maar niet verdwijnt. Vol trots drink ik m’n koffie op en prop er een broodje achteraan. Het is tijd om dehengels binnen te draaien, het is afgelopen. Ik pak m’n eerste stok op en draai deze in een behoorlijk tempo binnen. De rig ziet er nog fantastisch uit en de boilie ruikt ook nog prima. Op het moment dat ik de tweede hengel wil pakken gebeurt er iets achter mij waar ik nooit meer op had gerekend. De spoel begint in rap tempo te ratelen en de pieper schreeuwt het uit!

Het is alweer de zesde run van de sessie en al snel bemerk ik dat ik met een geduchte tegenstander van doen heb. De zware bonken op de top doen me denken aan de topvis van het voorjaar! Met mijn hart in me keel dril ik de vis meter voor meter dichter naar de boot toe. De lijn scheert rustig door het water. De vis komt dicht bij de boot en ik zie aan het water oppervlakte een schim. Een brute spiegel laat zich even zien om daarna weer enkele minuten de diepte in te schieten. De slipt tikt rustig en ik wacht gespannen af wanneer de buffel zich gewonnen geeft.

Langzaam komt hij omhoog en geeft de spiegel zich gewonnen! Karper nummer 6 ligt in het net in nog geen 10 uur vissen. Een geweldig donker bruine spiegel van 17 kilo ligt er nu in mijn armen om op de foto gezet te worden! Het mag wel duidelijk zijn dat het LOS is! En het mooie is, dat het najaar nog maar halverwege is…

Hakkebar

De sessies die volgen verlopen allemaal uit het boekje. Evert Aalten zou trots zijn: ik voer telkens mijn bolletjes om de stekken vervolgens één voor één leeg te rossen. Meerdere knappe dertigers passeren de revue, maar de kers op de taart, de ‘Big Mamma’ nog moest komen…

Het is begin december als ik de boot stap om de stekken weer keurig te voorzien van de nodige bolletjes. De temperatuur is aangenaam en ik kan het niet laten om toch een rondje over de plassen te varen. “Wie weet kom ik wel een nieuw stekje tegen”, dacht ik bij mijzelf. Wat mij het afgelopen najaar is opgevallen is dat alle stekjes tegen de obstakels aan het beste liepen.

Toen ik al een poosje op het water zat, zag ik in de verte een aantal takken uit het water steken. Op dat moment gaat een belletje rinkelen en dacht ik: “Dit kan wel eens zo’n meesterlijke stek gaan worden!”. Ik zet de dieptemeter aan en pak de prikstok erbij. Na een aantel keer steken kom ik er achter dat ik op een verzonken eiland gestuit ben. Snel voorzie ik deze stek van wat bollen en besluit ik om niet direct het aankomende weekend deze stek te gaan bevissen, maar om deze nog een extra week aan te voeren.

“Dit kan wel eens zo’n meesterlijke stek gaan worden!”

Deze stek ligt een behoorlijk eind bij de haven vandaan. Het is dus niet echt ideaal om ’s avonds in het donker iedere keer de grote plassen over te varen. Maar goed, op hoop van zegen dan maar! De werkweek loopt op zijn einde en de eerste nacht op de nieuwe stek komt in zicht. De boot plaats ik op de juiste positie en de hengels worden gereed gemaakt. Na een half uur ploeteren ligt alles op scherp en kan de biefstuk gebakken worden!

De uren tikken weg, maar de sounderbox blijft stil. Langzamerhand begin ik steeds meer twijfels te krijgen of dit nou wel de juiste zet geweest. Onder het motto van “wie niet waagt blijft maagd” hoop ik op het beste. Ik besluit dan ook om vroeg te gaan slapen en binnen enkele minuten ben ik al ‘weg’. Rond een uur of 12 krijg ik plots een paar piepen op de sounderbox en het rode lampje begint te branden. Het rode lampje is altijd de hengel die tegen de obstakels ligt, dus vlieg ik naar buiten en gris de stok van de steunen. Een prachtige uitzetvisje mag na een korte foto weer zwemmen. Dit tafereel herhaald zich nog 3 keer en om 04:30 staat de teller op 4 uitzetvissen. Een leuk aantal, maar nu wordt het toch tijd voor die BAK!

Enkele uren later begint de sounderbox weer te piepen en kleurt de boot van binnen wederom rood. De hengel tegen de obstakels gris ik uit de steunen en de zware bonken op de top geven mij een smile op mijn gezicht. Langzaam begin ik meter voor meter lijn te winnen. Wanneer ik de vis ver genoeg van de obstakels vandaan heb, besluit ik om de vis verder in de rubberboot af te drillen. Enige minuten later dobber ik in de rubberboot boven een geweldig spiegel! De dril verloopt fantastisch en het is gewoon wachten tot de vis zich gewonnen geeft. Enkele minuten later steek ik mijn net onder een zwaar geblokte spiegel. Een last valt van me schouders, hij is binnen! Met een euforisch gevoel vaar ik terug richting mijn RUKBUNKER ;).

“Een last valt van me schouders, hij is binnen!”

– Photo

Wanneer ik de vis op de onthaakmat til besef ik pas wat voor een kaliber deze vis heeft. “Dit kan wel eens een nieuw persoonlijk record zijn”, dacht ik. Snel pak ik de weegschaal en weeg secuur de vis. De unster schiet over de 20 kilo heen en blijft hangen op de 21,3 kilo. Mijn eerste 40er in Nederland en wat een fantastisch gevoel geeft dat! Het is een droom die werkelijkheid is geworden!

“Het is een droom die werkelijkheid is geworden!”

De komende maanden zullen vooral in het teken staan van nieuwe plannen smeden voor 2017. Eén ding is zeker: er gaat dit jaar weer volop vanaf de boot gevist worden! 😉

Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mij artikel en wens jullie vangrijk 2017 toe!

Peter van der Star